Na rodzajach muzyki się nie znam, nie mam pojęcia czy jest to pop czy też nie. Niewiele mnie to zresztą obchodzi. Jednakże muszę stwierdzić, iż zarówno utwór jak i teledysk mocno wcisnął się w moje organy. Głos tej panny o intrygującym wyglądzie przenika mnie całą.
Angielski znam bardzo dobrze, a mimo to do każdego utworu w głowię tworzę własny tekst, składający się z wyrwanych słów padających w tekście piosenki. Odnoszę go do mojej aktualnej sytuacji życiowej. Patrzę na te cudowne kolory i tworzę na ich podstawie historię swojego życia. Interpretuję to na własną rękę.
Delikatna panienka (przypomina mi niestety pewną polską celebrytkę), spowolnione tempo akcji, wielkie ptaszysko, piegi na twarzy małej dziewczynki (jakże ja nie cierpię dzieci w teledyskach) i zabawa kolorami - to wszystko jest obecnie standardem bardziej niszowych teledysków, jednak tu urzeka coś niesamowicie mocno. Może nie ma to do końca sensu, ale oczy cieszy. :)
Nie dziwi już człowieka widok różowych włosów, tuneli w uszach, ciała pokrytego tatuażami. Jednak tu czuć magię, której niestety nie poczujemy w "czilałtowym ymca-ymca", remiksie, który zaserwował nam modny obecnie Kygo (kimkolwiek on jest).
Zresztą ocenicie sami.
Piosenka piosenką, ale teledysk to cudowna, przepiękna, bursztynowa bajeczka!
Come, go, break your bones,
they catch you up and never let go.
Swing low, play your show,
call your mother, say "take me home".
Lie, smile, don't say no.
