What did you think would happen?

Ach te muchi, ach te muchi, wykonują dziwne ruchi. Takie zdanie wciska mi się do ust po ponownym prześledzeniu teledysku do utworu "Painted" grupy MS MR. Ich najnowszy klip nie jest dla mnie jednak wielką niespodziewajką, bo odkąd tę parę poznałam, wiedziałam, że lubią zaskakiwać tekstem, ruchem, kolorami i ogólnie całym wyglądem scenicznym.

Oczywiście w dzisiejszych czasach (szczególnie jeżeli o rynek muzyczny chodzi) nie jest to czymś nadzwyczajnym i nie uznaję tego za zjawisko nadprzyrodzone, jednak według mnie ichnia oryginalność jest BARDZO smaczna.

Tworzą muzykę z gatunku "dream pop", która musi zostać kilka razy odsłuchana, by można było dostrzec w niej coś naprawdę chwytającego za serce i ściskającego gardło. Ich "błyskotliwy" wygląd (mam tu na myśli wszelkie świecidełka, które wkładają na siebie) pokazuje odbiorcy, jak bardzo ignorują wszystko to, co zamykane jest w kleszczach stereotypów.

Zobaczcie sami jak ciekawie to wszystko się prezentuje i pieknie współgra ze sobą:

Przyznam, że przy pierwszym odsłuchaniu "Painted" byłam odrobinę zniesmaczona. Irytował mnie głos wokalistki powtarzający milion razy jedno zdanie. Jestem święcie przekonana, że wy także nie zapałacie do nich miłością przy pierwszym włączeniu tego video i będziecie siedzieć ze skrzywioną buźką. Obiecuję, że będzie tak tylko za pierwszym razem. :)
Swoją drogą-polecam także ich bardziej znane kawałki ("Hurricane" i "Think of you"). Ten drugi zamierzałam tutaj opisać, jednak cała stylistyka teledysku przemawia do mnie jedynie w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach.

Ubóstwiam ich za to, że są inni, że są ciekawi, że są kolorowi.
Z ogromną przyjemnością poszłabym z nimi na imprezę, by doświadczyć czegoś niesamowicie zwariowanego. Zdaje się, że posiadają inną mentalność niż ta, którą dostrzegam każdego dnia i ich stopień wyzwolenia (jakkolwiek rozumianego) również jest czymś zagadkowym. Fajna parka.

The calendar means nothing, when you can't remember who you are.

If you never break, you'll never know.

Dalej...

I ride to Poland to quench my soul.

Przedstawiam dziś zespół, który urzekł mnie spokojem towarzyszącym w każdym zrobionym przez nich utworze. Mimo, że są one wielce ekspresywne, to delikatny, cichy, niemalże szepczący głos damski sprawia, że można odpłynąć i zatracić się w ich muzyce całkowicie (tak, jak ja zrobiłam to poznając "Amber" kilka lat temu).

Labyrinth Ear według mnie jest czymś niszowym i zasługującym na większy rozgłos, ponieważ to, co oni wyrabiają z muzyką jest naprawdę warte uwagi. Doczytałam, że są oni zaszufladkowani jako "fantasia pop" i przyznam, że jak najbardziej jest to trafne określenie.

W teledyskach LE nie ujrzymy pięknych panienek, kolorowych sukienek, nagości, zapierających dech w piersiach widoków. Wideo zrobione do kawałka "Humble Bones", który chcę dziś przedstawić, jest dość proste i szczerze mówiąc - tylko raz obejrzałam je w całości. Włączyłam fullscreena, usiadłam i mialam wrażenie, że przeniosłam się do innego świata, który niewiele ma wspólnego z otaczającą mnie rzeczywistością. Dostałam kręciołka.

Na pierwszy rzut oka teledysk ten to niskobudżetówka, zrobiony na odwal, nie wiadomo po co. Przez głowę przechodzi myśl - czemu Tom i Emily sami nie występują na ekranach? Moim zdaniem jest to jednak genialny pomysł i zabieg ten powoduje, że bardziej skupiamy się na muzyce. "Humble Bones" to dla mnie rejs przez morze spraw, które powodowały, że coś w życiu jednak się działo, niezależnie czy były to sprawy wywołujące łzy szczęścia czy też rozpaczy. To wycieczka po zakamarkach mojej głowy i sztuka wyobrażenia wszystkiego, co mogłoby się zdarzyć raz jeszcze.

. 

Labyrinth Ear od dawna jest moim małym światem - ucieczką przed wszystkim, co złe i niefajne. Znam się z LE wyśmienicie i nie każdy pojmuje ową znajomość, jednak od wielu lat muzyka ta towarzyszy mi w róznych chwilach i naprawdę potrafi przynieść ukojenie.

Mam nadzieję, że dla niektórych ten post będzie początkiem wspaniałej muzycznej przygody.

Spotkałam się ze stroną, na której tekst piosenki z "I read two poems to quench my soul" został zamieniony w "I ride to Poland to quench my soul". Taka ciekawostka. :)

You humble my bones,

you make me feel alive again.

Dalej...

Shot, shot, shot!

(Imagine Dragons - "Shots", czyli wycieczka w surrealistyczny świat Tima Cantora.)

Przygodę z niesamowicie barwnym (nie tylko z nazwy) zespołem "Imagine Dragons" rozpoczęłam od ich najpopularniejszego hitu "Radioactive". Jako, że uwielbiam muzykę emocjonalną, która wciska się we mnie i pozwala na podróżowanie myślami w odleglych zakątkach mózgu - zagłębiłam się w ich twórczość.

Co mnie urzeka w tej grupie? Przede wszystkim to, że są prawdziwi. Dan Reynolds daje z siebie wszystko (warto rzucić okiem na występy na żywo). Czasem widać, że ledwo zipie i marzy o złapaniu oddechu. :) Tu wszyscy panowie tworzą zintegrowaną całość i nieraz nawet wokalista odstawiany jest na plan dalszy, kosztem nieziemsko zaangażowanego w swoją robotę perkusisty (tak wczutej osoby to ja jeszcze nie widziałam, a widziałam wiele jeżeli o muzykę chodzi).

Na temat ich twórczości mogłabym rozmawiać godzinami, jednak dziś chcę skupić się na utworze "Shots", który ma dla mnie szczególne znaczenie.

Prosty, a jednocześnie głęboki tekst, który może mówić o miłości, przyjaźni, o czymkolwiek co sobie tylko wymyślimy, ruchliwa melodia, piosenka po prostu wpada w ucho. Oczywiście w tym momencie cierpię na syndrom zapętlenia jednego utworu oraz... teledysku.
Piekny obraz, który powstał dzięki współpracy z niesamowicie utalentowanym Timem Cantorem (nie oszukujmy się - nie znałam faceta wcześniej) przenosi mnie do cudownego, surrealistycznego świata, w którym zdarzyć może się wszystko.

Motyw ptaków, który uwielbiam i interpretuję na wiele sposobów, ma dla mnie wielkie znaczenie, obrazy oderwane od rzeczywistości, nieziemsko zabawna, a zarazem seksowna gestykulacja i mimika Dana, płynność obrazu - to wszystko jest naprawdę warte obejrzenia!

There's always time to change your mind!

Dalej...

Syndrom zapętlenia jednego utworu.

Niezaprzeczalnie od kilku tygodni zachwycam się teledyskiem, w którym wszystko, jak na moje oko, jest idealne. Zresztą zobaczcie sami:

Na rodzajach muzyki się nie znam, nie mam pojęcia czy jest to pop czy też nie. Niewiele mnie to zresztą obchodzi. Jednakże muszę stwierdzić, iż zarówno utwór jak i teledysk mocno wcisnął się w moje organy. Głos tej panny o intrygującym wyglądzie przenika mnie całą.

Angielski znam bardzo dobrze, a mimo to do każdego utworu w głowię tworzę własny tekst, składający się z wyrwanych słów padających w tekście piosenki. Odnoszę go do mojej aktualnej sytuacji życiowej. Patrzę na te cudowne kolory i tworzę na ich podstawie historię swojego życia. Interpretuję to na własną rękę.

Delikatna panienka (przypomina mi niestety pewną polską celebrytkę), spowolnione tempo akcji, wielkie ptaszysko, piegi na twarzy małej dziewczynki (jakże ja nie cierpię dzieci w teledyskach) i zabawa kolorami - to wszystko jest obecnie standardem bardziej niszowych teledysków, jednak tu urzeka coś niesamowicie mocno. Może nie ma to do końca sensu, ale oczy cieszy. :)

Nie dziwi już człowieka widok różowych włosów, tuneli w uszach, ciała pokrytego tatuażami. Jednak tu czuć magię, której niestety nie poczujemy w "czilałtowym ymca-ymca", remiksie, który zaserwował nam modny obecnie Kygo (kimkolwiek on jest).

Zresztą ocenicie sami.

Piosenka piosenką, ale teledysk to cudowna, przepiękna, bursztynowa bajeczka!

Come, go, break your bones,

they catch you up and never let go.

Swing low, play your show,

call your mother, say "take me home".

Lie, smile, don't say no.

Dalej...